وظیفه اصلی خبرنگاران رسانه ها انعکاس مسایل و مشکلات مردم است. اما گاه این مشکلات، به مسایلی روزمره تبدیل می شود که از نگاه مسوولا ن پنهان می ماند و از فرط تکرار، گاه حتی برای مردمی هم که با این مشکلا ت مواجه هستند به موضوعی عادی بدل می شود. نمونه آن عادت مردم برای ایستادن در صف است تا حق خود را بگیرند. آن هم صف هایی طولا نی و بی انتها که همیشه هم همه مردم به آ نچه که حقشان است نمی رسند و همواره هستند افرادی که دست از پا درازتر بدون آن که به مقصود خود برسند بازمی گردند.
نمونه ساده و پیش پا افتاده اش صف هایی است که برای خرید شیر یارانه ای تشکیل می شود. به راستی چرا عده ای از اقشار آسیب پذیر جامعه که توان خرید شیرهای پاکتی گران قیمت را ندارند باید ساعت ها در صف بایستند تا دو عدد شیر یارانه ای نایلونی خریداری کنند؟ حال بگذریم از کیفیت پایین اغلب این شیرهای نایلونی که گویا آب با آن مخلوط شده است.
اما گاهی اوقات مشاهده این صف ها دردناک تر و تاسف برانگیزتر است. زمانی که دولت از مردم دعوت می کند تا برای گرفتن حق خود ساعت ها در صف بمانند; در حالی که راه های ساده تری هم برای توزیع امکانات بین مردم وجود دارد. نمونه آن را طی هفته های اخیر در مورد تحویل فرم پرداخت نقدی یارانه ها و نیز ارائه تفاضا برای دریافت کالا برگ شاهد هستیم.
در مورد دریافت کالا برگ که وزیر محترم رفاه پیشنهاد کرده بود آنهایی که نیازی ندارند کالا برگ دریافت نکنند، این صف های طولا نی و ازدحام های ناراحت کننده ملموس و محسوس است. مردم باید حداقل یک روز - که اغلب بیش از یک روز هم می شود- از کار و زندگی خود بزنند و در ازدحام شدید دفاتر منتخب پستی بایستند و ساعت ها معطل شوند تا شاید برای دریافت کالا برگ امیدوار شوند. آنهایی که وضع زندگی خوبی دارند نیازی به ایستادن در صف ها ندارند اما اقشار ضعیف جامعه چاره ای ندارند جز آن که در صف بایستند تا حق اندک خود را در قالب کالا برگ ها دریافت کنند. اگر برخی مسوولا ن محترم از این صف ها و ازدحام خبر ندارند می توانند همین امروز به یکی از دفاتر منتخب پستی در تقاطع خیابان آزادی و آذربایجان یا چهارراه لشگر یا دفتر دیگری مراجعه کنند و ببینند که مردم برای دریافت چند کالا برگ چه عذابی می کشند. امروز آخرین مهلت دریافت کالا برگ برای خانوارهای یک تا سه نفره است. جالب است که اغلب خانوارهای ایرانی به ویژه در شهرهای بزرگ ? و ? نفره هستند و آن وقت همراه با خانوارهای یک نفره همگی باید همزمان با هم مراجعه کنند. این ازدحام ها، وقتی برنامه ریزی ضعیف مسوولا ن را بیشتر به رخ می کشد که بدانیم این روزها افرادی که در مراحل قبلی موفق به دریافت کالا برگ نشده اند به دفاتر مربوطه مراجعه می کنند.
برنامه ریزی آن قدر دقیق بود که از فرط ازدحام عده ای از متقاضیان را حتی به داخل دفاتر پستی هم راه نمی دهند.
البته این همه ماجرا نیست. برای ارائه اطلا عات مورد نیاز برای دریافت نقدی یارانه ها هم چنین مصیبتی وجود دارد. فرم هایی که تکمیل آن با ابهامات متعددی مواجه است و مشخص نیست با چه کارشناسی دقیقی طراحی و تدوین شده که این همه ابهام دارد و تکمیل و ارائه آنها در ازدحام مراکز مربوطه ساعت ها وقت مردم را می گیرد. چرا چون مردم می خواهند حق خود را در قالب یارانه ها دریافت کنند.
اما به راستی چه قدر برای مردمی که اغلب از اقشار آسیب پذیر جامعه هستند و نیاز مبرمی هم به کالا برگ ها و هم به یارانه ها دارند ارزش قائل شده ایم که آنها برای دریافت حق خود یک روز تمام- یا بیشتر - از کار و زندگی خود نیفتند، در صف های طولا نی معطل نشوند و در ازدحام دفاتر پست، از شدت فشارهای جسمی و روانی، درگیری لفظی و گاه فیزیکی با یکدیگر پیدا نکنند؟
امیدوارم این نوشته را حمل بر سیاه نمایی و نفی عملکرد مثبت دولت نهم نکنند. اعتقاد شخصی من (و بازهم تاکید می کنم باور خصوصی و نه موضع روزنامه) این است که اقدام دولت نهم برای نقدی کردن یارانه ها، اقدامی صحیح است که سال ها پیش و در دولت های گذشته باید به اجرا درمیآمد و بدین جهت شجاعت دولت نهم را باید ستود. حتی در شرایطی که عده ای پرداخت نقدی یارانه ها را به یک سال پایانی فعالیت دولت مرتبط می دانند و اقدامی تبلیغاتی ارزیابی می کنند، برداشتن گام اول به خودی خود مثبت و امیدوارکننده است اما آیا جمعآوری اطلا عات برای پرداخت نقدی یارانه ها، صرفا از همین راه امکان پذیر بود و نمی شد از شیوه دیگری همچون سرشماری عمومی از نوع پیشرفته تر یا روش های مشابه- برای جمعآوری اطلا عات استفاده کرد تا هم شان مردم حفظ شود و هم وقت آنها در صفها تلف نشود؟
آقای رییس جمهور! جنابعالی که همواره بر حفظ حقوق مردم و استقرار عدالت در جامعه تاکید کرده اید آیا از بی عدالتی هایی که در صف های دریافت کالا برگ یا ارائه اطلا عات لا زم برای پرداخت نقدی یارانه ها در حق مردم وارد می شود خبر دارید؟ مسوولا ن ذی ربط تحت امر شما در این مورد چه کرده اند؟ آیا این گونه برخوردها با مردم صحیح است؟